Thuis zweefde in nog na in mijn festivalbubbel. Dat zweven durft bij mij nogal heftig te
zijn. Té heftig. "Hier heb je geen energie voor." schreeuwde mijn
bewaarengel de longen uit z'n lijf "Je wéét wat het met je doet, en het
is niet mooi."
Na een week nam de ratio het over van mijn brede glimlach. Ik nam
afscheid van de kriebels en van een jongen waarmee het om honderden
redenen in m'n hoofd nooit zou werken. Cold turkey. Ik omarmde mijn
single-leven, ééntje waarin ik m'n zin kan doen, tijd voor vrienden heb
en (ook al is het met tussenpauzes van twee jaar) telkens opnieuw een
eerste kus kan beleven. Ook al heeft dat "op m'n eentje"-zijn soms ook
een donker randje, waarom zou ik dat willen ruilen voor hard-to-get
spelletjes, wachten op een uitnodiging voor een date en ondertussen op
eieren lopen om de boel niet awkward te maken? En als het ondanks alles
toch iets zou worden, wat dan? Een relatie waarin ik continu bang zou
zijn dezelfde fouten te maken als die van mijn vorig leven? Nee danku.
Met de glimlach blik ik terug naar wat er was. Met een nog grotere glimlach kijk ik mijn vrijheid recht in de ogen.
Misschien was dat wel de reden waarom ik het daten ook al weer had
afgezworen? Want oh, wat haat ik het jagen-gejaagd worden spel. Ik pas,
verlaat de pokertafel nog voor ik kan winnen of verliezen. Die
doelloosheid is het mooiste cadeau dat ik mezelf kon geven vandaag.
Een zachte stem fluistert me toe "Wat als ... " Ik antwoord: "Het is
wat het is. Niemand zegt dat ik nooit opnieuw mag beginnen gokken,
toch?" Tussen rood en wit is er roze. Véél roze.
Ik geniet na, ik geniet nu.
