Op ons eentje

  

Als ik rond mij kijk draait mijn empathisch vermogen al eens overuren. Ik kan er weemoedig van worden, me afvragend hoe eenzaam jij ook soms bent. En dan wil ik je knuffelen. Met alle liefde die ik in me heb. Maar nee, ik hou me bezig met mijn eigen zaken.

  

In veel kleine hoekjes vermoed ik ze, van die donkere randjes eenzaamheid. Verborgen in de schone schijn van alledag. Als ik in het mandje van de man voor me aan de kassa kijk en daar een fles wijn, een lasagne in aluminiumbakje en een familiepack chips zie bijvoorbeeld. Een geforceerde glimlach naar de kassadame en zeven euro zessendertig centjes. Alsjeblieft en dankjewel. Mijn boodschappen doen niet altijd eenzaamheid vermoeden. Een handvol fruit, witloof, potje hummus en een groot bruin gesneden. De helft gaat rechtstreeks de diepvries in, in lunchpakketjes van vier. Anders wordt het weer een week hard brood. Witloof met humus wordt mijn avondmaal op de bank. Want voor jezelf koken, daar heb je moed en goesting voor nodig. En die heb ik niet vandaag. Ik wens dat de lasagne hem smaakt. Van harte. En ik wil vragen, meneer, willen we vanavond samen eenzaam zijn?

  

Maar ik doe het niet. En ik hou me bezig met mijn eigen zaken.

  

Of mijn buurman. We hebben nog geen woord met elkaar gesproken. We communiceren via onze dunne rijhuismuur. Zoals die keer dat hij me eens wekte met een loeiharde Cohen en ik wat later het droeve nieuws van zijn overlijden via de radio te horen kreeg. Door het raam zie ik hem soms zitten. Tussen stapels kranten die elke week een centimeter groeien. Nooit zie ik bezoek. En telkens we elkaar goeiedag knikken bij het kruisen aan de voordeur wil ik hem graag vragen: buurman, hoe eenzaam ben jij? 

  

Maar ik vraag niets. En ik hou me bezig met mijn eigen zaken.

  

Als ik een kennis tegen het lijf loop. Waarbij we alletwee niet goed weten of een goeiedag op zijn plek is. Waar het kennissen-pact geldt, omdat we elkaar gewoon een beetje "van zien" kennen. We weten geen jota van elkaar. Dan vragen we maar hoe het met ons gaat. Waarna we snel onze eigen weg gaan en het kennissen-pact zo stilzwijgend verlengen. Zonder dat ik kon bedenken of alles écht wel goed met je gaat. Want het zou me echt wat kunnen schelen, als je ook soms eenzaam was.

  

Maar ik laat het zo. En ik hou me bezig met mijn eigen zaken.

  

De vader of moeder, die na het uitzweten van een puberzoon nu ook het lege-nestsyndroom opvullen mag. De collega, die geen begrip of waardering krijgt van zijn baas en nauwelijks wordt opgemerkt tussen de orde van de dag en zich tóch elke dag naar het werk sleept. De gevluchte man, die wel taallessen en een sociaal werker krijgt maar geen idee heeft hoe hij in een koud en ver land nieuwe vrienden maken moet. Het koppel dat al lang geen oplossingen meer vindt, maar samenblijven voor de kinderen. De jongen met adhd, die eigenlijk maar één probleem heeft en dat is dat zijn leerkrachten saai zijn. Het meisje dat zich niet aarden voelt in de groep en breed meelacht met een flauwe mop, maar diep vanbinnen huilt. De schim, die naar de geraniums op de vensterbank staart.

En jij, hoe eenzaam ben jij? Roep het. Vraag het. Toon het. Want als je soms eens eenzaam bent, ben je vast niet alleen.
  
En dat allemaal. Dat zijn mijn zaken. Onze zaken. Want we delen een straat. Een stad. Een land. Een wereld. En ik hou me graag bezig met mijn eigen zaken.

Het is fijn zoiets te horen, terwijl je zelf vooral je struggles ziet en je zo soms vergeet wat je op je eentje allemaal hebt bereikt. En ook als ik naar de singles om me heen kijk denk ik wel eens, wat doen jullie dat goed! We mogen onszelf al eens wat vaker op de borst kloppen. Want, het feit dat er geld op je rekening staat, de vuilbakken elke week buiten staan, er verse groenten in je frigo liggen, je sokken gewassen zijn, je de loodgieter hebt gebeld, je fiets hersteld is, je ergens terecht kan op kerstavond, je buren elke ochtend hallo zwaaien, je fijne vrienden hebt, je de reis van je leven kan maken, ... . Dat heb jij . écht . állemaal zelf gedaan. Niets geen gedeelde verantwoordelijkheid.

En ja. Soms gaat het niet zelf. Als ik er een puinhoop van had gemaakt thuis, stonden twee vriendinnen klaar me uit mijn put te trekken. En als ik ziek ben, krijg ik een home-made maaltijd op bezoek. Onbetaalbaar.
  

Maar ondanks alles, is het soms gewoon ook even niet zo leuk, bijvoorbeeld als ik weeral net op tijd besef op een foute man te zijn gebotst. Of als ik snak naar een toekomstplan en sommige stappen alleen zetten gewoon kei-eng zijn. En ik de meewarige blik krijg als een elektricien vraagt of je hier nu écht hélemaal alleen woont. Zucht. En als ik iéts wil doen, maar nét dan iedereen al andere plannen blijkt te hebben gemaakt. En ik ben ook graag alleen, maar soms is dat net niet genoeg. Als ik op kerstmis alleen door de stad slenter, en met melancholie terugdenk aan het gepuzzel van de feestdagenplannen vroeger. Als er vandaag even niemand vraagt hoe mijn dag was. Dan, ja dàn, is het soms gewoon even kl★te, daar had ik gelijk in.

  
Maar dan denk ik met een glimlach terug aan die eerste dagen van de rest van mijn leven. Hoe alles er nu zo anders uitziet en ondanks de laagtes, de hoogtes toch de doorslag geven om te kunnen zeggen wat zij toen zei tussen oude meubels en nieuwe verf. Ze had verdorie meer dan gelijk, hoe uitzichtloos het mij toen ook leek.

Ik bedenk hoe universeel sommige dingen kunnen zijn en dat het niet zo zwart-wit is als ik toen dacht. Mijn leven is op zoveel vlakken rijker geworden. In heel wat vriendschappen werd nieuw leven geblazen, de band is hechter dan ooit. Nieuwe vrienden werden ontdekt. Ik doe waar ik zin in heb. Ik experimenteer in de keuken, want ik hoef niemand de vreemde combinaties te verantwoorden. Nieuwe gerechten deel ik met mijn vrienden op één van de vele komen-etens. Op een verloren zondagmiddag vlieg ik met mijn fiets het land door en ik hoef niemand eerst te overtuigen dat dit leuker is dan een middag zetelhangen. Of ik hang een middag in mijn zetel als de wind de regen de daken op klettert en hoef er niet uit om schoonfamilie te bezoeken.